It’s all relative

In gesprek met Joël

Veel mensen moeten er niet aan denken, maar voor Joël (25) bleek het de perfecte stap terug naar de arbeidsmarkt. Hij is sinds twee maanden in dienst bij het bedrijf van zijn ouders. Reden genoeg om hem te interviewen voor de 2e editie van deze reeks. De afgelopen jaren zijn voor Joël niet altijd makkelijk geweest. Mede door zijn autisme heeft hij zich altijd al een buitenbeentje gevoeld en is hij tot zijn 18e gepest. Na een aantal opleidingen niet te hebben afgerond werd het dus hoog tijd voor een andere koers.

Via de gemeente Oisterwijk werd het Activeringshuis ingeschakeld om Joël te helpen die stappen ook daadwerkelijk te zetten.

Joël vertelt over zijn traject

Ik kwam via de gemeente bij het Activeringshuis terecht. De eerste 3 maanden heb ik gesprekken gevoerd met Lucienda. Zij raadde mij brainboks- sessies aan bij haar broer Anwar die naast het Activeringshuis gevestigd is met zijn sportschool. Door het brainboksen leerde ik mijn grenzen verleggen en ben ik erachter gekomen dat ik fysieke beweging nodig heb om rust in mijn hoofd te krijgen.

Tegelijkertijd werd het tuinproject opgestart, waar ik helemaal mijn ei in kwijt kon. Ik was er iedere woensdag te vinden. Het leerde mij om sociaal contact aan te gaan en zelfvertrouwen te krijgen. Ieders mening deed er echt toe, het was echt heel fijn om daar onderdeel van te zijn.
En uiteindelijk ben je natuurlijk aan het werk gegaan.

Klopt. Ik werk sinds een paar maanden bij het logistieke bedrijf van mijn ouders, genaamd Ter Lanco. Daar werk ik gemiddeld zo’n 12 uur per week en help ik bij het onderhouden van de Social Media accounts op Facebook en Instagram. Wat ik leuk vind is dat ik kan zien dat mijn inzet effect heeft en echt zorgt voor nieuwe volgers en klanten. Naast Social Media help ik met het laden en lossen van containers. Ik ben gestart met een soort proefplaatsing en nu het zo goed gaat zal ik vanaf maart officieel in dienst gaan. We breiden mijn uren nog langzaamaan uit om te zien hoe dat gaat maar het uiteindelijke doel is om naar 28-32 uur te gaan.

“Ik ben erachter gekomen dat ik fysieke beweging nodig heb om rust in mijn hoofd te krijgen”


Het idee om bij je ouders te gaan werken was vast niet nieuw?

Het is al eens eerder in mijn gedachten opgekomen, maar we hebben er eerder toch nooit voor gekozen. Juist doordat ik het heel spannend vond en het voor mijn ouders heel goed wilde doen. Bovendien konden mijn vader en ik elkaar nog wel eens verkeerd begrijpen. Het mooie is dat we elkaar nu door de samenwerking veel beter lijken te begrijpen en onze band sterker is geworden. Waarom in het verleden stages steeds mis gingen was vooral omdat het aan structuur ontbrak en ik te veel werd losgelaten. Als ik dan geen duidelijkheid kreeg over wat ik moest doen liep ik vast. Bij mijn nieuwe baan heb ik dat ook wel, alleen is het veel makkelijker om naar mijn ouders te stappen en dit bespreekbaar te maken.

Wat maakt dat je er nu dan wel echt voor hebt durven kiezen?

Het Activeringshuis liet mij inzien dat het bedrijf van mijn ouders juist een mooie mogelijkheid was om weer wat in zelfvertrouwen te groeien. Het was een veilige, vertrouwde omgeving waar ik de tijd kreeg om te wennen. Waar ik in het begin vooral moeite mee had is het sociale aspect van werken. Nieuwe mensen leren kennen, met klanten in gesprek gaan. In het begin ging ik met buikpijn naar nieuwe afspraken maar inmiddels weet ik beter hoe ik met dit soort situaties moet omgaan.

Artikel geschreven door: Lotte Nouws van Lottext.

Het Activeringshuis, onder leiding van Lucienda Dap, werkt samen met lokale gemeenten en werkgevers om mensen in de bijstand zo snel mogelijk naar een duurzame baan te helpen die écht bij hen past. Om te laten zien dat die samenwerking loont, schrijft Lotte Nouws van Lottext iedere maand een succesverhaal. Deze maand interviewt ze, op afstand, Joël Langeslag over zijn traject bij het Activeringshuis.